Voor wie een klein beetje van deze wereld is en dus al eens een stapje buiten zijn kot durft te zetten is Muziekpublique stilaan en gestaag een referentie geworden. Het nog altijd kleine muziekcentrum slaagt erin met een minimum aan vaste medewerkers en een indrukwekkende ploeg vrijwilligers een maximum aan resultaat neer te zetten: wat er in en om Brussel durft te bewegen op muzikaal vlak, hebben ze in de Molière al snel in de gaten en ze slagen er telkens weer is samenwerkingen te doen ontstaan, waar velen in en buiten dit land -want jawel, Brussel is tot nader order nog altijd de hoofdstad van België en dus ook van Vlaanderen- ons om benijden.

Niet alleen organiseert Muziepublique concerten in het allerschattigste zaaltje van Brussel, de ploeg die de boel daar draaiende houdt, van programmatoren tot barmedewerkers, is er in géén tijd in geslaagd uit te groeien tot hét podium waar alle grote namen wel eens willen gespeeld hebben. Niet alleen is Muziekpublique sinds enige tijd ook een platenlabel geworden waarop op geregelde tijdstippen belangwekkende producties verschijnen, het label slaagt er ook in grootse projecten als bv. Refugees for Refugees aan de hele wereld kenbaar te maken.

En als ik er een persoonlijke noot mag aan toevoegen, de allerbelangrijkste tak van de werking van Muziekpublique zijn wat mij betreft, de muziekcursussen, waarin jaarlijks vele tientallen mensen kennis maken met instrumenten van al dan niet vreemde origine, maar zij zich ook, onder leiding van de kundigste muzikanten, kunnen bijscholen tot ze een meer dan “aanvaardbaar” niveau bereiken en vooral: zich willen verdiepen in die veel vormen aannemende “vreemde” muziek van bij ons. En dat dat dan nog in vlekkeloze taalharmonie gaat, is voor mij het ultieme bewijs dat het volk veel kan bereiken, als het zichzelf kan zijn.

Dit allemaal gezegd zijnde: we kennen ongeveer allemaal de Gnawamuziek van Essaouira en Marrakech, maar weinigen zijn vertrouwd met de Europese versie die, in de nasleep van de migratiebeweging van de jaren ’60, met de Marokkaanse gastarbeid mee naar West-Europa verhuisd is. Veertig jaar geleden, waren er in Vlaanderen weleens Davidsfonds-afdelingen die, heel avontuurlijk, een avondje “Muziek uit Marokko” durfden te organiseren, maar vandaag is dat onder invloed van je-weet-wel-wie-en-wat tot haast nul herleid en dan is het goed dat een organisatie als Muziekpublique opstaat en ons komt vertellen dat de grootste concentratie van Gnawa-muzikanten in heel Europa, uitgerekend in Brussel te vinden is.

Met een aantal van deze “Maroxellois”, ging Muziekpublique aan de slag voor deze plaat, die een nieuwe generatie luisteraars kennis wil laten maken met deze bijzondere muziekvorm, die, zoals de Blues of de folk bij andere bevolkingsgroepen, soms eerder de vorm van een leefwijze of filosofie lijkt te zijn, dan een manier van muziek maken.

“Jola” staat voor “de ronde”, zijnde een deel van de vorming van de Gnawamuzikant, die in verschillende stadia de weg van leerling tot meester poogt af te leggen en daartoe in verschillende regio’s de verschillende stijlen van de Gnawa moet leren kennen en moet proberen ze onder de knie te krijgen. De Brusselse kolonie bevat Gnawa-muzikanten uit verschillende regio’s, die flink verschillen in leeftijd en dus ook in verschillende fasen zitten van het traject dat hen tot “meesters” moet maken. Òp deze plaat worden, in dertien veelal lange nummers en 78 minuten muziek, verschillende van die diverse aspecten geïllustreerd en van de nodige duiding voorzien in een viertalig boekje dat voor bijzonder veel opheldering zorgt voor wie meer wil dan alleen maar luisteren.

Dit is allerminst een gemakkelijke plaat, maar ze geeft wel inzicht in één van de belangrijkste muziekvormen van één van de belangrijkste migrantengemeenschappen van onze hoofdstad. We hebben met z’n allen dus méér dan één reden om deze indrukwekkende productie tot ons te nemen: ik kan u garanderen dat u er allerminst spijt van krijgt. De buitenlandse gespecialiseerde tijdschriften, DJ’s en hitlijsten hebben het al begrepen op het moment dat ik deze regels uittik. Moge het “eigen volk” volgen!

(Dani Heyvaert)